Συμπεράσματα Ποιοτικής Ερευνας για την θεραπευτική σχέση και την αγάπη του θεραπευτή προς τον θεραπευόμενο.

Αυτή η έρευνα προσέγγισε το φαινόμενο της αγάπης του θεραπευτή, ένα φαινόμενο που έχει σημαντική επίδραση στο θεραπευτικό αποτέλεσμα.  Οποιαδήποτε θεραπευτική σχέση όταν χαρακτηρίζεται από αγάπη διδάσκει, ξεμπλοκάρει, υποστηρίζει τον πελάτη να αγαπήσει τον εαυτό του, να θεραπευτεί και να αναπτυχθεί. Αυτή η μελέτη μας αφήνει με ένα ανοιχτό ερώτημα για το πώς λειτουργεί η ψυχοθεραπεία πέρα από την εύρεση πρακτικών λύσεων. Το φαινόμενο της αγάπης είναι μια απόδειξη ότι ίσως υπάρχουν ‘μεταφυσικές’ λύσεις αλλά τι κάνει η ψυχοθεραπεία πέρα από τα συναισθήματα;

Για να παρέχει χώρο, να αντέχει και για να υπάρχει «ζωηρότητα» στη θεραπευτική διαδικασία, ο θεραπευτής πρέπει να είναι «ζωντανός». Σε επαναλαμβανόμενη βάση οι θεραπευτές καλούνται να  παρέχουν αγάπη σε μια σχέση, να φροντίζουν τον εαυτό τους και να αναπτύσσονται συνεχώς. Ο θεραπευτής πρέπει να φροντίζει να έχει πάντα όρεξη για κάτι καινούργιο, να είναι περίεργος, ανοιχτός και πρόθυμος να δει νέα πράγματα.

Η αυτοανάπτυξη και η αυτοφροντίδα είναι προϋποθέσεις για την πράξη και τη διατήρηση της αγάπης. Με το να μην είναι διαρκώς ενεργός ο θεραπευτής σε αυτή τη διαδικασία, ο πελάτης δεν θα παραμείνει στη σχέση για πολύ.  Η αυτο-φροντίδα και η αυτο-ανάπτυξη του θεραπευτή θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως πράξεις αγάπης που γίνονται πρώτα για τον πελάτη και όχι για τον θεραπευτή.

Ένας πελάτης που δεν βλέπει τον θεραπευτή του κουρασμένο, ηττημένο, αδύναμο, ίσως ωφελείται περισσότερο αφού έχει ένα μοντέλο που του δείχνει πώς να διαχειριστεί μια δύσκολη ζωή. Η φροντίδα του εαυτού με αυτή την έννοια είναι ένα σημάδι ευθύνης για τον πελάτη από μόνο του, καθώς δείχνει ένα μαχητικό πνεύμα και μια προθυμία να είναι δίπλα στον πελάτη παρά τις δικές του δυσκολίες.

Χρησιμοποίησα την αυτοφροντίδα και την αυτο-ανάπτυξη ως παραδείγματα περισσότερο ως σημάδια αγάπης για τον πελάτη. Από αυτό το παράδειγμα θα μπορούσε κανείς επίσης να υποθέσει ότι η αγάπη είναι πολύ περισσότερο από ένα συναίσθημα, είναι μέρος μιας συγκεκριμένης στάσης, προϋποθέτει να αγαπάς τον εαυτό σου για να αγαπάς τους άλλους και κυρίως απαιτεί να μην αφήνεις τα προσωπικά σου προβλήματα να είναι μέρος της θεραπευτικής σχέσης.

Το να διατηρεί τα προβλήματά του ο θεραπευτής για τον εαυτό του δεν είναι μόνο ένα σημάδι επαγγελματισμού, αλλά μάλλον ένα σημάδι αγάπης και ένα σημάδι μιας συγκεκριμένης ισχυρής στάσης που πρέπει να έχει ένας θεραπευτής εάν θέλει να λειτουργήσει ως πρότυπο για τους πελάτες του. Ίσως η ίδια αρχή να ισχύει για τους δασκάλους και τους προπονητές αθλημάτων καθώς το «σχολείο» και ο «αθλητισμός» είναι συχνά η δικαιολογία για τη δημιουργία σχέσης και την αλλαγή. Η μελλοντική έρευνα θα πρέπει να επικεντρωθεί σε λιγότερο εμφανείς εκδηλώσεις αγάπης και στο πώς αυτές καλλιεργούνται.

Μια άλλη πτυχή που παρέμεινε ανοιχτή σε αυτή τη μελέτη ήταν το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι μερικές φορές για τον θεραπευτή να αγνοήσει τα δικά του ζητήματα και να σχετίζεται με τον πελάτη του και τι συμβαίνει εάν τα ζητήματα του πελάτη είναι πολύ κοντά σε ζητήματα που αντιμετωπίζει ο θεραπευτής.  Αυτό θα μπορούσε επίσης να είναι ένας τομέας περαιτέρω έρευνας.

Το θέμα της αγάπης του θεραπευτή παραμένει άπιαστο και ανοιχτό για περαιτέρω έρευνα. Αυτό που διαπιστώθηκε σε αυτή τη μελέτη ήταν ότι το να αγαπάς τον πελάτη ηθικά και πρακτικά θα πρέπει να σημαίνει να είσαι «ζωντανός» στη σχέση και «πάντα να βάζεις τον πελάτη πρώτα», μια υπεύθυνη στάση που πρέπει να μάθουν και να καλλιεργήσουν οι θεραπευτές για να δημιουργήσουν και να αναπτύξουν μια θεραπευτική σχέση που προσφέρει αποτελέσματα.